You really got me
„Jeśli czuję się dobrze, to gram dobrze,” mówi Dave, co wydaje się jednym zdaniem oddawać jego muzyczną naturę. Rozmawiając przez telefon ze swojego domu w Wielkiej Brytanii, głos Dave’a brzmi zaskakująco młodo i wyraźnie. Jest żywy, entuzjastyczny i dowcipny w rozmowie... i ciekawy dzisiejszego świata.

Cierpliwie i szczerze odpowiada na moje pytania, choć pewnie większość z nich słyszał już wiele razy. Chętnie opowiada o swojej nowej płycie zatytułowanej The Aschere Project: Two Worlds i jego pasji do duchowości. Jego entuzjazm jest zaraźliwy, ale najpierw zagłębiamy się we wczesne dni rocka i muzyki pop, których stał się bardzo ważną częścią.

Brytyjska Inwazja
W 1964 roku świat szybko się zmieniał. Trwała zimna wojna, kubański kryzys rakietowy prawie wywołał trzecią wojnę światową, 45-kilometrowy mur dzielił Berlin, a Kennedy został właśnie zamordowany. Pośród tego wszystkiego pojawiło się szybko zmieniające się, zbuntowane pokolenie, które na zawsze zmieniło świat popkultury.

Na początku lat 60. brytyjska popkultura nabrała rozpędu. Zainspirowana amerykańskimi ikonami rhythm'n'bluesa, takimi jak Chuck Berry, Little Richard i Elvis, Brytyjska Inwazja była prowadzona przez „wielką” czwórkę: The Beatles, The Rolling Stones, The Who, a następnie The Kinks. Jako założyciel, główny gitarzysta i okazjonalny autor piosenek The Kinks, Dave Davies stał się centralną częścią tej inwazji. Jak to było, gdy wrażliwy 17-latek z klasy robotniczej w północnym Londynie został wystawiony na tego rodzaju sławę, gdy The Kinks mieli swój wielki przełom w 1964 roku z pierwszym z serii hitowych singli, przed heavymetalowym prekursorem w postaci You Really Got Me?

„Co za kontrast! Tak było. Ale miało to pewną zaletę. Bycie w zespole było jak przedłużenie rodziny”, wyjaśnia Dave.

Mimo to, zapytany o wzloty i upadki swojej kariery z The Kinks odpowiada, że przez ponad trzy dekady, bycie w takim zespole nie zawsze było czystym szczęściem, a prawie dożywotnia kłótnia braci jest już legendarna.

Wzloty i upadki
„Czuję, że miałem szczęście. Były niesamowite wzloty i upadki. Również te osobiste, w relacji między Rayem a mną. Zaczęliśmy na szczycie na początku lat 60. W tym czasie nastąpiła eksplozja kreatywności z wieloma fantastycznymi zespołami. Potem pod koniec lat 60. nieco podupadliśmy i zostaliśmy skazani na banicję w Stanach Zjednoczonych. Później znów nastąpił rozwój, powrót pod koniec lat 70., a w latach 80. staliśmy się wielcy w USA dzięki takim płytom, jak Low Budget, Give the People What They Want, State of Confusion oraz Word of Mouth”.

 „W 1996 roku Ray zdecydował, że chce wypróbować solowy materiał. Więc ja i Ray zdecydowaliśmy się na przerwę – nie chciałem w tym przeszkadzać” – mówi Dave, podsumowując okres, który okazał się być końcem The Kinks, chociaż nigdy formalnie nie rozpadli się jako zespół.

Ray i Dave Davies – obserwacja kontra uczucie
Ray i Dave są znani z tego, że mieli skomplikowaną, ale bardzo twórczo produktywną relację. Sugeruję, że jego własne piosenki mają nieco większą delikatność i wrażliwość niż większość piosenek jego brata. Dave bardzo wysoko ocenia wyjątkowy talent Raya do pisania piosenek i ich wykonywania, nie może się z nim nie zgodzić i zdradza nieco tajemnicy stojącej za ich sukcesem:

„Piosenki Raya są bardzo obserwacyjne. Ma problem z wyrażaniem swoich uczuć. Czuje się niekomfortowo z uczuciami. Podczas gdy moje własne piosenki są o wewnętrznych uczuciach. To część problemu ze mną i Rayem. Jego styl piosenek to rzemiosło, radzi sobie z zewnętrznymi elementami, mój w pełni zależy od tego, jak czuję się w środku. Więc kiedy te rzeczy się spotkały i pracowaliśmy razem, czasami pojawiała się magia”.

„Ray wcześnie zaczął pracować nad swoim rzemiosłem [pisaniem piosenek – przyp. red.]. Metoda. Moją były uczucia, co chyba mam po matce. Podobnie jak zainteresowanie duchowością, astrologią i psychiką” – kontynuuje Dave.

Podróż
Podróż w nieznane, poszukiwanie czegoś innego, było zawsze wspierane w domu dzieciństwa Daviesów, co według Dave’a stanowi część odpowiedzi na to, dlaczego bracia stali się tak kreatywni.

„Jako dziecko miałem szczęście. Zawsze interesowały mnie niezwykłe rzeczy – i zachęcano nas do tego. Na przykład nauka gry na gitarze – mama pożyczyła mi kilka funtów. Jako dziecko nie lubiłem szkoły i miałem problem z autorytetami. Uważam, że więcej nauczyłem się od mojej mamy i sióstr – moja rodzina była matriarchatem. Więc zawsze czułem się komfortowo z kobietami, rozmawiając z nimi, podrywając je” – śmieje się Dave. „Interesowałem się również malarstwem. Okazało się jednak, że nauczyciel nie wiedział nic o malarstwie” – wyjaśnia Dave. Ten rodzaj prawdy nie był jego mocną stroną.

Kto to wie... wyobraźnia może być ważniejsza niż „prawdziwy” świat. Może czasami 2 + 2 równa się 5? Być może dlatego kreatywny, otwarty świat duchowości i muzyki bardziej mu odpowiadał.

Incydent z żyletką
Wróćmy więc do historii muzyki do tego kluczowego dnia, kiedy wszystko się zaczęło i kawałek You Really Got Me znalazł swoją formę w 1964 roku. Ray napisał go jako bluesowy, wolniejszy utwór, ale Dave nie był zadowolony z dźwięku wydobywającego się z małego wzmacniacza, który był bardziej „rodzajem radia bez radia”, według Dave’a.

Siedemnastolatek właśnie zaczął się golić, więc wziął jedną z ostrych żyletek, wbił ją w membranę głośnika i przeciął ją, pozostawiając materiał / membranę nienaruszoną, ale z zadrapaniami i dziurami. I tak właśnie powstało zniekształcone, „brzydkie” brzmienie gitary na You Really Got Me. Oczywiście ta piosenka jest jednym z najbardziej znanych singli The Kinks, ale jakie były najlepsze momenty w jego karierze poza tymi oczywistymi?

„Boże, to trudne. Ale okres od połowy do końca lat 70. był dobry” – mówi Dave. Sugeruję, że jego praca nad albumem Schoolboys in Disgrace z 1975 roku jest niedoceniana i że brzmi inspirująco.

„Masz rację. To był okres, w którym czułem się dobrze – w tym czasie zajmowałem się również produkcją i inżynierią. Czułem się zainspirowany. A jeśli czuję się dobrze, gram dobrze. I ja i Ray byliśmy dobrze dobranym zespołem z kunsztem pisarskim Raya i moim pisaniem i graniem od serca”.

Jakie są jego ulubione piosenki The Kinks i Dave’a Daviesa?

„Och, jest ich tak wiele. Shangri-La jest jedną z nich, a także Dead End Street i Waterloo Sunset. Z moich własnych piosenek zawsze lubiłem Visionary Dreamer” [z pierwszego solowego albumu Daviesa – przyp. red.]. W 1967 roku Dave miał również wielki hit Kinks z Death of a Clown.

Nowy album i DVD
Podczas solowej kariery Dave był coraz bardziej zajęty sprawami duchowymi. W wieku 63 lat, po udarze mózgu w 2004 roku, powrócił i wydaje nowy album, będący dziełem jego syna Russa Daviesa (z zespołu Cinnamon Chasers), zatytułowany The Aschere Project: Two Worlds.

„To w zasadzie historia miłosna” – wyjaśnia Dave. „Przypominająca science-fiction historia miłosna o dwóch duszach, o wielowymiarowej egzystencji między mężczyzną i kobietą oraz o uzyskaniu dostępu do duchowości i głębszego zrozumienia ludzkości. Łamanie kodów. Dwie dusze przyciągane do siebie przez galaktykę. Historia jest zakorzeniona w starożytnych mitach z Persji i wschodnich Indii, a następnie on i jego syn umieścili w niej „coś nowego”, jak to ujął Dave.

Muzyka jest sferyczna i marzycielska, ale wciąż bardzo melodyjna. Do płyty dołączona jest ośmiostronicowa książeczka opowiadająca historię wraz z muzyką. Dave jest obecnie bardzo zainteresowany ścieżkami dźwiękowymi odzwierciedlającymi świat wewnętrzny i ma duże nadzieje związane z tym projektem, który planuje przekształcić w musical sceniczny, a w przyszłości w film. Niedawno wydał również DVD Mystical Journey, dokument o jego życiu z muzyką i duchowością.

Początek nowego świata
Zbliżamy się do końca wywiadu. Dave brzmi świeżo i wciąż jest optymistą, jeśli chodzi o przyszłość:

„Widzimy dopiero początek nowego zrozumienia i komunikacji. Pomyśl tylko o Internecie. Teraz mogę rozmawiać z podobnie myślącymi ludźmi, kiedy tylko chcę. Teraz jest to fascynujące; jest tak wiele źródeł informacji. Teraz jest inaczej... jesteśmy częścią zachodzących zmian”.

„Duchowość i sprawy duchowe przenikają wszystko. Piosenka, taka jak She Love You – jej fundament jest duchowy” – mówi Dave, który nie boi się tego, co przyniesie przyszłość.

„To, co mnie przeraża, to fanatyzm. Nie wierzę w dzień zagłady. To tylko wymówka. Skoro i tak się kończy, to po co w ogóle cokolwiek robić? Z drugiej strony, kiedy się boimy, wtedy naprawdę się uczymy i rozwijamy” – mówi Dave, który definiuje duchowość jako energię stojącą za wszystkimi rzeczami, myślami i umysłami. Potężny, niewizualny świat wewnętrzny, podsumowuje Dave przez telefon.

Prawdopodobnie ten sam świat, który pomógł stworzyć współczesną historię rocka, której był częścią podczas Brytyjskiej Inwazji, Swinging London i The Summer of Love. Dzięki Dave’owi i The Kinks to była długa podróż. Living on a Thin Line on a Sunny Afternoon.

Zobacz więcej na www.davedavies.com i www.kindakinks.net.

– Rune H. Jensen, rhj@dali.dk.