Hugh Masekela - Stimela (The Coal Train) (H. Masekela/Irving)
Z albumu „Hope”
Wytwórnia: Triloka (7930185215-2)
______________________________
Hugh Masekela to znany na całym świecie trębacz, a także wirtuoz skrzydłówki i kornetu, a także bardzo ceniony ambasador muzyki. Urodził się w Afryce Południowej, z której został wygnany w 1961 roku. Do początku lat 90. ubiegłego wieku mieszkał USA, po czym powrócił w rodzinne strony.
Zasłynął udziałem w nagraniach swojego przyjaciela Harry'ego Belafonte, The Byrds oraz Paula Simona. Z tym ostatnim wziął udział w legendarnej, ale i owianej aurą kontrowersji trasie „Graceland”.
W 1993 roku nagrał album „Hope”, który był spełnieniem marzenia Masekeli o nagraniu „muzyki południowoafrykańskiej w najbardziej autentycznej, współczesnej formie”. Na płycie znajdują się utwory, które stanowią najbardziej nieprzemijające utwory spinające całą jego karierę, i zostały nagrane w czasie występu na żywo w klubie „Blues Alley” w Waszyngtonie.
Muzyk urodził się w Witbank, górniczym mieście położonym setki kilometrów od południowoafrykańskiego Johannesburga. Jego rodzinne miasto było przystanią dla rzeszy robotników napływowych z Angoli, Mozambiku, Malawi i wielu innych części Afryki Południowej. Dzieciństwo spędził w domu, który służył górnikom za weekendowe schronienie – zjawiali się tam nurzać smutki w alkoholu i opowiadać przygnębiające historie o życiu w kopalni. Wiele lat później Masekela przekuł te opowieści na motyw przewodni utworu „Stimela”. Piosenka jest bardzo frapująca, a jej podtytuł został odmalowany bardzo wyraziście. Jednym z zapadających w pamięć momentów na płycie jest solo Masekeli na skrzydłówce, co stanowi prawdziwy pokaz jego kunsztu muzycznego.
Ten utwór to – obok hitu „Grazin in the Grass” okupującego pierwsze miejsce na listach oraz znakomitemu singlowi „Mandela - Bring Him Back Home” z 1987 roku – prawdopodobnie najlepsza piosenka na płycie. Jest on także powszechnie wykorzystywany do demonstrowania możliwości systemów hi-fi na całym świecie.
Wybraliśmy utwór „Stimela” z uwagi na niesamowitą dynamikę i wspaniałą jakość tego nagrania. Zespół gra z takim zaangażowaniem, jakby jutro miało nie istnieć, a swoboda z jaką to robią skłania słuchacza do zadania pytania: Jak można osiągnąć jednocześnie taką swobodę i spójność w grze?
To jedno z naszych absolutnie ulubionych nagrań koncertowych. Słucha się go tak, jakbyśmy rzeczywiście stali przed zespołem, który grał wtedy na żywo w to słoneczne popołudnie w klubie „Blues Alley”. Bardzo, bardzo nam się to podoba.
