Jonge doorzetter
Een platgetreden pad naar poproem was nooit waarschijnlijk voor Laurel. Wilskrachtig is één manier om de in Southampton geboren zangeres te beschrijven, die haar eigen muziek schrijft, speelt, produceert en mixt. Vrijgevochten is misschien geschikter.

Vanaf de eerste keer dat ze op 14-jarige leeftijd het podium betrad, al zelfverzekerd genoeg om haar eigen liedjes solo uit te voeren, heeft Laurel Arnell-Cullen geweigerd om volgens de regels te spelen.

Ze noemde zichzelf Under The Laurels en begon op te treden in Southampton, perste honderden EP's en verkocht ze tijdens shows en online.

Op de universiteit sloeg ze lessen over om te werken met de lokale producer Shadow Child, toen een nachtelijke Radio 1-dj. Hij wilde dat ze op een dansnummer zong, maar in plaats daarvan haalde ze hem over om een van haar eigen liedjes op te nemen - het angstaanjagend mooie Next Time. Op een avond geüpload naar Soundcloud, hadden de volgende ochtend verschillende labels Laurel aanbiedingen gedaan.

Twee jaar lang werd de tiener de wereld rondgestuurd om samen te werken met een groot aantal A-list schrijvers en producenten.

"Het plan was om van mij een glossy popster te maken, maar dat zou nooit lukken. Mijn reactie daarop was om de andere kant op te zwaaien. Sindsdien heb ik met niemand meer geschreven."

"Terwijl ik meeschreef, had ik gezien hoe de producenten werkten", zegt ze. "Ik liet ze me laten zien hoe ik software moest gebruiken en drums op mijn laptop zetten, zodat ik ermee kon spelen. Die jaren waren mijn opleiding. "Ik kon mijn eigen muziek maken en had veel live-ervaring."

Er was een lawine van online liefde voor een handvol singles van Laurel en twee in eigen beheer uitgebrachte EP's, die allemaal bovenaan de Hype Machine-hitlijsten stonden en, nadat ze in modepublicaties zoals Vogue had gestaan, begon Laurel modellenwerk te doen om haar muziek te financieren.

In 2015, op 20-jarige leeftijd, keerde Laurel voor het eerst in twee jaar terug naar de gitaar en in 2016 kwam ze weer tevoorschijn met een nieuw, ruwer, rockachtiger geluid. Haar in eigen beheer uitgebrachte single Life Worth Living leverde haar overal bijval op, van Radio 1 tot Spotify tot The New York Times. Apple koos Laurel als allereerste artiest van de maand, ter ondersteuning van haar vervolgsingle San Francisco.

In 2016, tussen het uitverkopen van haar eigen shows, het ondersteunen van Oh Wonder op tournee en het vinden van nieuwe fans op het festivalcircuit, bracht ze de verbluffende EP Park uit, die in minder dan een maand een half miljoen keer werd afgespeeld en vergelijkingen trok met iedereen, van Lorde en Lana Del Rey tot Fleetwood Mac en Florence and the Machine.

Laurels langverwachte debuutalbum, Dogviolet, werd begin 2018 voltooid en de twaalf nummers zetten de rauwe, meeslepende zang van de zangeres op betoverende, sensuele nummers die net zo geworteld zijn in rock als afhankelijk zijn van elektronica.

Home-y Record Studio
"Het meeste is het thuis opgenomen, waar ik veel gitaren, een minikeyboard en een laptop heb", zegt Laurel. "Voor het eerst heb ik ook een studio gebruikt, waarbij ik alles op tape heb opgenomen zodat het cooler klonk en live drums heb toegevoegd om de nummers wat swing te geven. Het was een vrij langdurig proces dat me wat tijd kostte om erachter te komen. "

Het resultaat is een album dat rijk en resonerend is, maar nog steeds verontrustend uitgekleed, met de boeiende zang van Laurel altijd op de voorgrond. Wat de tekst betreft, je kunt horen dat ze een paar omwentelingen heeft doorgemaakt...

Leadsingle Lovesick zet de toon en beschrijft de manie van verliefd zijn maar je gevangen voelen door je eigen emoties. Het huiveringwekkende, PJ Harveyeske Same Mistakes gaat over de gevolgen.

"Same Mistakes gaat over het voorstellen van je ex met iemand anders", zegt Laurel. "Zoals de eerste vrijdagavond dat je niet samen bent. Zijn ze al verder gegaan? Met wie zijn ze? Slapen ze er al mee? Zelfs als je de persoon niet terug wilt, kunnen die gedachten je gek maken."

Sun King, een late toevoeging aan Dogviolet, is een kale schoonheid die eindelijk zinspeelt op een betere toekomst voor Laurels liefdesleven.

"Ik hoop dat ik nu een ommekeer maak", lacht Laurel. "Maar je weet maar nooit. Je zult moeten wachten op het volgende album om erachter te komen."