Het is Stockholm. Het is januari en het is koud buiten.
Het is een tijd om binnen te blijven en niet echt iets te doen. Oscar Danielson zit in zijn woonkamer na te denken over een belangrijke beslissing: moet hij naar de keuken gaan en een broodje voor zichzelf smeren of gewoon een kopje koffie inschenken? Het heeft de hele nacht gesneeuwd en het is wit buiten.
Laten we naar Thailand vliegen en noedels eten
Met andere woorden, er is tijd voor een gesprek over zijn muziek en de situatie in de wereld.
Waarom nemen muzikanten en auteurs, zoals hijzelf, zelden stelling – vooral in het tijdperk van Brexit, Trump, conflicten met buitenlandse tegenstanders en klimaatverandering?
"Ik denk niet dat wij kunstenaars en schrijvers geïnteresseerd zijn. En misschien niet per se omdat we narcisten zijn", zegt Oscar Danielson, en vervolgt:
"We zijn net als iedereen. We weten dat de wereld ten onder gaat, maar het kan ons niet schelen. Wij zijn niet bereid ons ook maar iets te onthouden. Snelle impulsen zijn het enige dat telt. We vliegen naar Thailand en eten noedels. We weten wat we moeten doen, maar we doen het niet. Het enige waar we om geven, is onszelf."
Misschien moet je niet elk woord als vanzelfsprekend beschouwen, maar het is waar dat er niet veel tekenen zijn van politiek of sociaal engagement in de muziekscene van 2019.